نگاهی به اشتباه خوب بهرام
Genere: Alternative, Electronic, Old School
پیش زمینه
اشتباه خوب نام هفتمین آلبوم بهرام یا شاید بهتره اشاره کنم سومین آلبوم رسمی بهرام رپر پارسی زبان هستش
آلبومی که با قیمت 30 هزار تومان برای فروش دیجیتال گذاشته شد
شاید این آلبوم گرون ترین آلبوم موسیقی ایران بوده. در سایت آمازون این آلبوم رتبه ششم پر درامد ترین آلبوم هیپ هاپ رو به خودش اختصاص داده
از همین روی این مجموعه در بیلبورد پرفروش ترین آلبوم های غیر انگلیسی زبان ماهی که منتشر شد چارت چهارم رو گرفت
رایدئوهای اینترنتی و وبلاگنویسان زیادی نقد هایی از این مجموعه کردن که تقریبا بیش از 90% تعریف و تمجید بوده
مفهوم و ربط و پیچیدگی آثار از جلد های آلبوم گرفته تا متن و حتی بک وکال های کار پر از رموز مرموز با کد گذاری های مختلف به این آلبوم جذابیت خاصی داده که باعث شده کمتر کسی جرعت انتقاد فنی به این اثر رو داشته باشه.
بدون شک بهرام بدلیل گذشته درخشانش رهروان زیادی داره اما مسئله اینجاست که این آلبوم به شدت از نظر فنی ضعیفه و با اینکار بهرام هواداران تعصبی خودش رو به گمراهی میبره.
نقدهای رادیوئی که اول متن عرض کردم طوری به منتقدان این آلبوم اشاره میکردن که انگار دارن در مورد اشخاصی نادون صحبت میکنن که نمیدانند این آلبوم مال بهرام بزرگ هستش و هرکاری که بهرام کنه درسته و باید از کارش ستایش بشه.
نقد و بررسی
بهرام بعد از آلبوم سکوت چندسال سکوت کرد و بعد اشتباه خوب رو منتشر کرد
اشتباه خوب با صدایی نو و متفاوت از آلبوم های قبلی خونده شد, این میتونست یک نقطه قوت برای این آلبوم باشه اما مسئله اینجاست وقتی یک رپر چندسال هست که همه تشنه شنیدن صداش هستن
در حدی که رپرهایی نظیر نوید و X و Y سعی میکنن صدای بهرام رو تقلید کنن تا گوش مردم ارضاء بشه
بعد بهرام با صدایی دیگه میخونه! درصورتی که گوش ها منتظر صدای قبلی بودن و اگر سکوت بهرام 1 ساله بود میشد این مسئله رو یک نقطه قوت آلبوم دونست اما متاسفانه این عملکرد غیر حرفه ای بود.
وزن و قافیه ها تکی و ساده و بصورتی بود که انگار رپر برای نوشتن حرف ها وقت نکرده روی آرایه ها کار کنه و بیشتر روی بیت حرف زده تا اینکه رپ بکنه که این خودش بزرگترین ضعفه چرا که شخصی مثل بهرام آب و آتیش رو توی آثار قدیمیش کنار هم قرار میداد. یعنی فن نوشتاری و خط داستان رو باهم روی موزیک حفظ میکرد و با فلوئی قابل قبول کار رو تا پایان بصورت اصولی هدایت میکرد.
با وجود اینکه تحلیل ها و رمزگشایی های آلبوم نشان دهنده این هستن که آلبوم حرف هایی متفاوت از آلبوم های قبلی داره اما تکرار بیش از حد به چشم میخوره و تو ذوق میزنه
از حرف های تکراری بهرام که توی آلبوم های قبلی زده بود میشه به بخش هایی اشاره کرد که
از خوابیدن آدم ها روی هم گرفته تا سختی های کار موسیقی زیرزمینی بین نگاه های سنتی و حتی بیت آهنگ "ساز" و "حرف های من" که ظاهرا هردو سمپل شده از آهنگ های قدیمی ایرانی هستن.
عده ای از تحلیل گران میگفتن این آلبوم نگاهی به گذشته هستش و ایراد از شنونده هاست که درک این مسئله رو نداشتن
این یک توهین به مخاطبه که هرکاری میخوای بکنی و بعدش بگی شما نفهمیدید. چرا که هنرمند اگر اثری رو برای فهمیدن میسازه باید جوری بسازه که بشه فهمید اگر هم برای این میسازه که تحلیل گران چیره دست بفهمنش و کد گذاری هارو باز کنن تا اثر جذابیتش بیشتر بشه دیگه این تقصیر مردم و مخاطب ها نیست.
تنها تیکه ای که بدرستی به گذشته اشاره کرده اون قسمتیه که به آهنگ "دلنوشت" اشاره میکنه که اون تیکه هم از نظر نوشتاری و فلو واقعا سطح پایینی داره و رپر نتونسته بخوبی اشاره دلنشینی به گذشته کنه.
در مورد فلو این آلبوم باید بگم ضعیف ترین نقطه ش بود
کلماتی که رپر توی متن کم آورده و مجبوره روی بیت بکشه تا بتونه برسه به کلمه بعدی
اسکیت ها هم یکی از اون نکته هایی بودن که تحلیل گران به کسانی که با اسیکت ها ارتباط برقرار نکردن توی نقد درگیر شدن که بازهم باید بگم اگر اسکیت جذابیتی نداره و طولانیه دلیل نمیشه ایراد از مخاطبی که ارتباط برقرار نکرده باشه بلکه رپر اگر میخواست بفهمن باید آسونتر و جذابتر درستش میکرد.
در مورد بیت ها نظر خاصی نمیدم چون تخصص من نیست اما بیش از حد فضای کارها Old بود و ظاهرا به اسم زیرزمینی بودن این جذاب نبودن رو یدک میکشید. یعنی آلبوم بدلیل اینکه زیرزمینی بود از قصد خشک ساخته شد تا مخاطب ها درگیر بیت نشن! به نظرم کودکانه س وقتی بتونی توی فضای زیرزمینی بیت جذاب بسازی و از قصد کم کاری کنی تا تحلیل گران موافقت بگن هدف آلبوم این بوده که ذهن مخاطب بره به سمت حرف ها!
متاسفانه به اسم زیرزمینی بودن و موسیقی دگرگونه آلترناتیو هنرمندان ما هرچیزی رو درست میکنن و میگن هرکی خوشش نیومد نفهم بودن از خودشه.
بهرام اعلام کرده هرکسی میتونه یک برداشت از اشتباه خوب داشته باشه و آلبوم چند لایه ای هستش
اما وقتی تحلیل هایی که دوستان نوشته بودن رو خوندم بازهم برام قابل قبول نبود که فن کنار گذاشته بشه و حرف بجاش بشه ملاک قوی بودن اثر, چون اگر محتوا به فن مقدم باشه دیگه این کار اسمش موسیقی نیست و باید براش اسم جدیدی گذاشت و از موسیقی جداش کرد و از همه مهم تر محتوا در آثار عاشقانه و گنگستا و ... هم یافت میشه چرا که همه چیز زندگی هست و نمیشه گفت کارهای فلسفی یا حتی اجتماعی محتوای بیشتری در برابر آثار دیگه دارن و اینکه اگر موسیقی به حرف بود هرکسی باید موسیقیی که زبانش رو متوجه میشد رو گوش میکرد و ما نمیتونستیم به امینم و مایکل جکسون و... گوش بدیم و باید فقط دنبال زیرنویس موزیک ویدئوهاشون میگشتیم و صدای سیستم رو میبستیم و فقط میخوندیم که چی گفتن!
پس ابزار مهمه و بقیه نکات تنها کد گذاری هایی هستن که وجودشون الزامی نیست اما آثار رو جذاب میکنه.
ممنون از دوستانی که وقت گذاشتن
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
